XXXII Cabodano do asasinato de Abelardo Collazo Arauxo

Abelardo Collazo

O próximo 29 de agosto cumpriranse 32 anos do asasinato de Abelardo Collazo Arauxo en Madrid. Sobre as cinco da tarde daquel fatídico día, Abelardo ten unha cita con outro obreiro vigués, Luís Fernández González, “O Ché”. Ambos son combatentes dos GRAPO. As oito e media do serán soben pola madrileña rúa de Bravo Murillo e collen pola rúa Coruña. Mentres, a policía prepara a emboscada. O lugar está pouco transitado; é o sitio idóneo, sen testemuñas. Varios policías aproxímanse polas costas e, sen mediar palabra, descargan as pistolas sobre os corpos de Abelardo e máis O Ché. Xa no chan, rematan a Abelardo. Xosé Luís recebará varios impactos; un tiro secciónalle a medula espinal a altura do peito, quedará parapléxico de por vida.

Abelardo era un mozo de Teis, que traballa dende os doce anos. A finais dos anos sesenta, cando comeza a rexurdir o movemento obreiro en Vigo, volta da emigración en Francia onde estivera a traballar; axiña entra a formar parte das Xuventudes Comunistas do PCE en Galiza. Ao pouco Abelardo salienta como organizador e dirixente nato entre os compañeiros pola súa seriedade, disciplina, entrega… máis por riba de todo porque é quen de darlle sentido revolucionario á loita, máis alá dos textos e das consignas oficiais dos carrillistas do PCE. Así comezarán os desencontros e os primeiros choques cos dirixentes carrillistas, friccións que favorecerán a configuración dunha corrente verdadeiramente comunista no seo do PCE.

Esta confrontación cos representantes da política burguesa nas filas obreiras vai manifestándose cada día máis claramente na loita política, na loita sindical, etc, até adquirir un carácter verdadeiramente antagónico, que amosa a imposibilidade de manter un traballo comunista de rectificación no seo do PCE. Será nese momento cando a corrente proletaria que personifica Abelardo, racha cos carrillistas e dá lugar á formación da Organización Obreira (O.O). O papel desta nova organización comunista revelarase en toda a súa dimensión cando se pon ao fronte da Folga Xeral de setembro do 72 en Vigo.

Mais Organización Obreira e Abelardo, ao mesmo tempo que rachan cos carrillistas, presentan como unha necesidade política prioritaria a reconstrución do partido proletario. Traballando nesa perspectiva é cando comezan os contactos coa Organización de Marxistas-Leninistas de España. O que comeza cun intercambio de experiencias, debates a a colaboración práctica entre ambas as dúas organizacións, remata cun fondo entendemento entre comunistas que dá lugar ao nacemento da Organización de Marxistas-Leninistas de Galiza que de seguido fusionarase coa OM-LE. Abelardo alenta este proceso que culminará coa reconstitución, en xuño de 1975, do Partido Comunista, agora baixo as siglas PCE(r). O camarada “Alfonso”, como se lle coñecía na Organización, será tamén membro fundador dos Grupos de Resistencia Antifascista Primeiro de Outubro, GRAPO.

A noticia do asasinato do tiroteo que remataría coa morte de Abelardo e deixaría malferido a Luís Fernández, provocou unha reacción de ira sen precedentes na recente historia da Galiza. O enterro de Abelardo Collazo en Vigo congregou unha multitude de obreiros. A Asemblea para Ceibar aos Presos Políticos Galegos (ACPG), convocaría unha folga xeral na comarca secundada por numerosos obreiros e unha manifestación a que acudiron en torno a mil persoas e que acabaría con duros enfrontamentos coa policía. O pobo galego, moi particularmente o proletariado vigués, recoñecía así a un irmán de clase, a un líder indiscutíbel que non dubidou en entregar a súa vida pola causa da República Popular e o Socialismo.

Descargar biografía en:

https://comitedesolidariedade.files.wordpress.com/2011/05/bigrafc3ada-abelardo-collazo4.pdf

XXXI Cabodano do asasinato de Abelardo Collazo Arauxo

Preme na foto para descargar biografía

O próximo 29 de agosto cumpriranse 31 anos do asasinato de Abelardo Collazo Arauxo en Madrid. Sobre as cinco da tarde daquel fatídico día, Abelardo ten unha cita con outro obreiro vigués, Luís Fernández González, “O Ché”. Ambos son combatentes dos GRAPO. As oito e media do serán soben pola madrileña rúa de Bravo Murillo e collen pola rúa Coruña. Mentres, a policía prepara a emboscada. O lugar está pouco transitado; é o sitio idóneo, sen testemuñas. Varios policías aproxímanse polas costas e, sen mediar palabra, descargan as pistolas sobre os corpos de Abelardo e máis O Ché. Xa no chan, rematan a Abelardo. Xosé Luís recebará varios impactos; un tiro secciónalle a medula espinal a altura do peito, quedará parapléxico de por vida.

Abelardo era un mozo de Teis, que traballa dende os doce anos. A finais dos anos sesenta, cando comeza a rexurdir o movemento obreiro en Vigo, volta da emigración en Francia onde estivera a traballar; axiña entra a formar parte das Xuventudes Comunistas do PCE en Galiza. Ao pouco Abelardo salienta como organizador e dirixente nato entre os compañeiros pola súa seriedade, disciplina, entrega… máis por riba de todo porque é quen de darlle sentido revolucionario á loita, máis alá dos textos e das consignas oficiais dos carrillistas do PCE. Así comezarán os desencontros e os primeiros choques cos dirixentes carrillistas, friccións que favorecerán a configuración dunha corrente verdadeiramente comunista no seo do PCE.

Esta confrontación cos representantes da política burguesa nas filas obreiras vai manifestándose cada día máis claramente na loita política, na loita sindical, etc, até adquirir un carácter verdadeiramente antagónico, que amosa a imposibilidade de manter un traballo comunista de rectificación no seo do PCE. Será nese momento cando a corrente proletaria que personifica Abelardo, racha cos carrillistas e dá lugar á formación da Organización Obreira (O.O). O papel desta nova organización comunista revelarase en toda a súa dimensión cando se pon ao fronte da Folga Xeral de setembro do 72 en Vigo.

Mais Organización Obreira e Abelardo, ao mesmo tempo que rachan cos carrillistas, presentan como unha necesidade política prioritaria a reconstrución do partido proletario. Traballando nesa perspectiva é cando comezan os contactos coa Organización de Marxistas-Leninistas de España. O que comeza cun intercambio de experiencias, debates a a colaboración práctica entre ambas as dúas organizacións, remata cun fondo entendemento entre comunistas que dá lugar ao nacemento da Organización de Marxistas-Leninistas de Galiza que de seguido fusionarase coa OM-LE. Abelardo alenta este proceso que culminará coa reconstitución, en xuño de 1975, do Partido Comunista, agora baixo as siglas PCE(r). O camarada “Alfonso”, como se lle coñecía na Organización, será tamén membro fundador dos Grupos de Resistencia Antifascista Primeiro de Outubro, GRAPO.

A noticia do asasinato do tiroteo que remataría coa morte de Abelardo e deixaría malferido a Luís Fernández, provocou unha reacción de ira sen precedentes na recente historia da Galiza. O enterro de Abelardo Collazo en Vigo congregou unha multitude de obreiros. A Asemblea para Ceibar aos Presos Políticos Galegos (ACPG), convocaría unha folga xeral na comarca secundada por numerosos obreiros e unha manifestación a que acudiron en torno a mil persoas e que acabaría con duros enfrontamentos coa policía. O pobo galego, moi particularmente o proletariado vigués, recoñecía así a un irmán de clase, a un líder indiscutíbel que non dubidou en entregar a súa vida pola causa da República Popular e o Socialismo.

Descargar biografía en:

https://comitedesolidariedade.files.wordpress.com/2011/05/bigrafc3ada-abelardo-collazo4.pdf

XXX Cabodano da morte, en folga de fame, de Crespo Galende, “Kepa”

Kepa, torturado en 1979

Juan José Crespo Galende, “Kepa”, morreu durante o transcurso da folga de fame que todo o colectivo de presos e presas políticas do PCE(r) e dos GRAPO librou contra a prisión de exterminio de Herrera de la Mancha no ano 1981. Outros doce militantes quedan con serias e irrecuperábeis secuelas mais a loita rematou coa vitoria do Colectivo e a conseguinte reunificación dos presos nas prisións de Soria (homes) e Yeserías (mulleres). Unha situación de reagrupamento en Comuna que se prolongaría durante case dez anos, até que o PSOE puxo en marcha a chamada Política de Dispersión.

Crespo Galende naceu en Las Carreras (Biscaia, Euskal Herria) o 11 de setembro de 1953. Juanjo, Kepa para os seus compañeiros de Partido, fora detido sendo militante do PCE(r) en setembro de 1979. Torturado na Dirección General de Seguridad (DGS); o tristemente famoso Billy el Niño interveu no interrogatorio. Esnaquizáronlle os pés, machacáronlle os testículos cunha porra, e das malleiras que lle deron o deixaron completamente deformado, coma un monstro. A foto de Kepa, totalmente desfigurado, dá boa proba do salvaxismo co que foi torturado.

Ingresou na cadea de Carabanchel e de alí foi trasladado á de Zamora. E de Zamora a temíbel Herrera de la Mancha. España importou e levou até o cume o sistema exterminador alemán. O obxectivo era claro: a destrución do preso, da súa personalidade, rematar con el psicoloxicamente, convertelo nun zombi, nun can amestrado. Pechados en celas de 2 por 3 metros, case a escuras, tiñan prohibido falar, asubiar ou cantar. Vinte minutos de paseo ao día, sen levantar a mirada. Malleiras, malos tratos… En certa ocasión, Kepa foi illado durante 40 días por darlle o “Bó día” a un compañeiro.

O 8 de xuño de 1981, tras 80 días en folga de fame, Kepa foi ingresado en en estado case comatoso no Hospital de La Paz, en Madrid. Malia estar case en coma, Juanjo estaba custodiado por ducias de policías. Todos os presos políticos foron atados ao leito e alimentados por vía intravenosa. Mais os médicos de Crespo anuncian un inminente desenlace fatal. O 19 de xuño de 1981, tras 97 días sen comer, morre. O primeiro preso político morto en folga de fame no Estado español. Outro camarada seu, José Sevillano Martín, morrería dez anos despois de idéntica forma.

Kepa foi un comunista vasco, un militante íntegro, una marabillosa persoa que entregou até o seu último gramo de forza e vida pola liberdade colectiva, polo futuro, pola clase obreira e o pobo. Centos de persoas acudiron ao seu enterro en Las Carreras, onde cada ano e recordado polos veciños e veciñas a través de ducias de iniciativas populares. Cadrando co 25 aniversario do seu falecemento editouse en libro biográfico “Combatiente contra la injusticia, herri baten urguilua”. Un monolito e unha placa lembran o lugar onde descansa o militante revolucionario.

Neste XXX Cabodano numerosas Colectivos de Euskal Herria, ademais do Socorro Roxo Internacional, celebraron actos conmemorativos e editaron diverso material para honrar a memoria dese gran comunista que foi Juan José Crespo Galende, “Kepa”.

Homenaxe aos Caídos e xantar-coloquio con Ugio Caamanho na Coruña

Cartel convocatoria

O día 16 de xuño de 1981 o comando composto polos galegos Roberto Liñeira, Dolores Castro, Albino López e o catalán Antonio Cabezas enfrontábanse a tiros coa Brigada Antiterrorista en Barcelona. Conseguen fuxir e recalan nun pobo preto da fronteira con Francia. Ao día seguinte instalan a súa tenda de campaña nos arredores de La Farga de Bebie, en Girona. Albino e Dolores se encamiñan ao pobo a por información sobre trens e algo de comida. Antonio e Roberto Liñeira agardan na tenda de campaña. Albino e Dolores, no pobo, son localizados pola garda civil e detidos. A versión oficial foi que ela levaba unha pistola camuflada e que ao intentar usala foron abatidos. A realidade é que foron brutalmente torturados e logo executados. Coa información proporcionada mor da tortura o resto do comando é localizado. Un grupo de 18 gardas civís descargan neles centos de balazos, asasinándoos no acto.

Roberto Liñeira Oliveira

Francisco Roberto Liñeira Oliveira, naceu na Coruña 23 anos antes do seu asasinato. Pronto destaca como un loitador político e, trala súa labor no mundo estudantil no seo da ODEA (Organización Democrática de Estudantes Antifascistas), o PCE(r) incorpórao ás súas filas.

Roberto é detido o 14 de outubro de 1979 xunto a outros 19 militantes antifascistas en Madrid, Barcelona e Valencia. A el préndeno en Madrid e é duramente torturado antes de pasar a prisión. Como non teñen probas excarcérano nuns meses e pasa á clandestinidade. Entón ingresa nos GRAPO e se lle nomea responsábel dun comando pola súa gran capacidade política e humana.

Participa na acción contra o Xeneral Enrique Bríz Armengol o 2 de setembro de 1980 en Barcelona. Axiña o seu nome é para a policía sinónimo de obxectivo a eliminar. Ese mesmo mes de xuño é ferido de bala pola policía en Barcelona. O día 17, Roberto foi literalmente cosido a balas, con varios orificios nos pómulos, peito e estómago. Tras varios días nos que o corpo non puido ser visto por ninguén non sendo á Garda Civil, Roberto é enterrado na Coruña a finais de xuño.

Antonio Cabezas Bella

Antonio Cabezas Bella era un traballador catalán que na época de 1972 contacta coa OMLE (Organización de Marxistas-Leninistas de España). Antonio era traballador da construción e en 1975, coa fundación do Partido Comunista de España (reconstituído), pasa a militar neste. É un dos militantes puntas de lanza da organización en Catalunya, aínda que debido á súa frenética actividade pronto é posto no mira represivo e ten que pasar á clandestinidade. A inicios dos 80 incorpórase aos GRAPO, primeiro como membro dun comando de información e máis tarde nun comando activo. Participa nas accións de maio e xuño do 81 e pronto establécese unha verdadeira caza do home contra Antonio e o resto de camaradas do seu comando.

María Dolores Castro Saa

María Dolores Castro Saa era de Pontevedra. Tomou contacto coa Unión de Juventudes Antifascistas, UJA, e achegou a numerosos novos máis á devandita organización de masas. A policía política a tiña xa controlada e ameazada e nunha das batidas represivas contra o movemento de resistencia a detivo, torturou e encarcerou. Ao saír de prisión pasa á clandestinidade e ao pouco tempo pide a súa incorporación aos GRAPO. Participou nas accións de maio e xuño de 1981. O día 3 de xuño en Valencia salvouse de ser ferida por moi pouco dun tiroteo coa Policía Nacional. Xa estaba plenamente identificada e posta no centro da diana represiva, polo que o seu asasinato era cuestión de días. Foi enterrada en Hospitalet de Llobregat o 26 de xuño.

Albino Gabriel López

Albino Gabriel López naceu en Ourense. Dende moi novo se iniciou nas actividades políticas revolucionarias na Unión de Juventudes Antifascistas, UJA. Nunha das redadas brutais contra esta organización, pero tamén contra Socorro Rojo, Mujeres Antifascistas e Pueblo y Cultura, Albino é detido. Tortúrano e mallan de tal xeito, que pasa ao cárcere en cadeira de rodas, cos pés totalmente esnaquizados, cheos de queimaduras e golpes. Custaríalle varios meses poder volver a andar con normalidade.

Dentro de prisión acentúa a súa militancia comunista. Ao saír en liberdade incorpórase á clandestinidade máis absoluta e nuns meses pide o ingreso nos GRAPO. Participa na acción contra dous gardas civís no barrio barcelonés de Horta o 4 de maio de 1981. A súa vida, como na salvaxe oeste, xa tiña prezo posto e nunhas semanas segáronlla. O cadáver de Albino Gabriel foi retido durante varios días pola Garda Civil, e ao final puido descansar en Vilarello, Ourense o 26 de xuño.

 * * *

Homenaxe na Coruña o Sábado 18 de Xuño 2011

13:00 H Ofrenda floral diante da tumba de Roberto Liñeira Oliveira no Cemiterio de San Amaro

14:30 H Xantar-Coloquio con Ugio Caamanho, ex-preso independentista no CS Atreu!

XXX Cabodano do asasinato dos galegos Roberto Liñeira, Albino López, Dolores Castro e do catalán Antonio Cabezas

Adhesivo editado en 1997

Este mes de xuño de 2011 cúmprese o 30 aniversario da morte ás mans da Garda Civil de 4 militantes dos GRAPO en La Farga de Bebie, Las Lloses, Girona. Masacre que, xunto á de 4 activistas dos Comandos Autónomos Anticapitalistas (CAA) na Baía de Pasaia no 84, son as maiores matanzas policiais de militantes revolucionarios dende o 27 de setembro de 1975, con Franco aínda vivo.

O catalán Antonio Cabezas Bella e os galegos Francisco Roberto Liñeira Oliveira, Albino Gabriel López e Dolores Castro Saa formaban un comando operativo da organización armada GRAPO (Grupos de Resistencia Antifascista Primeiro de Outubro) que neses meses de marzo, abril, maio e xuño de 1981 se mostrou especialmente activo. Estábanse a vivir momentos vitais na política española e europea e a devandita organización achábase no centro do ciclón.

O día 16 de xuño o comando composto por estes catro militantes enfróntase a tiros coa Brigada Antiterrorista en Barcelona. Conseguen fuxir e recalan nun pobo preto da fronteira con Francia. O día 17 instalan a súa tenda de campaña aos arredores de La Farga de Bebie, en Las Lloses, a uns poucos quilómetros de chan francés. Albino Gabriel López e María Dolores Castro Saa se encamiñan ao pobo a por información sobre trens e algo de comida e tabaco. Van vestidos como simples turistas, algo habitual neses pobos fronteirizos.

Antonio Cabezas Bella e Roberto Liñeira Oliveira agardan na tenda de campaña a uns quilómetros do pobo, nunha zona estratexicamente situada e moi disimulada nunha campa de moi difícil absceso.

Albino e Dolores, no pobo, son localizados pola garda civil e detidos. Levados ao cuartel, un enclave estratéxico na loita contrarrevolucionaria xa dende os tempos do maquis antifascista, pois dende el se controlan os pasos a Francia son, polo que obxectivamente parece son brutalmente torturados e asasinados.

A versión do Estado foi que Dolores levaba unha pistola camuflada (no cabelo!!) e que ao intentar usala foron abatidos (de feito, os seus cadáveres estaban literalmente partidos por refachos de metralladora).

A realidade é que lles tiveron que sacar con brutais pero rápidas torturas a información da localización dos seus compañeiros, pois dende as 15.45 que se oíron os disparos polos veciños do pobo até a localización e acribillamiento dos seus outros dous camaradas, ás 18.29, até ese afastado pobo de Girona desprazáronse decenas e decenas de gardas civís e os dous máis altos cargos da Garda Civil en Catalunya. Todo iso en apenas dúas horas e corenta e catro minutos. Entre os altos cargos, o Tenente Coronel Blázquez Pedraza, xefe da comandancia de Girona, e o Xeneral Pajuelo, xefe da 4ª Zona (Catalunya).

O dispositivo de detectar e matar cumpriu a súa primeira parte. Só faltaba localizar o resto de militantes antifascistas. Actívase un círculo en torno á campiña na que estaban Roberto e Antonio. As torturas deberon facer efecto, porque a tenda estaba moi ben escondida e aínda así en menos de dúas horas dende o asasinato dos 2 primeiros militantes xa estaban localizados. Polo menos un grupo de 18 gardas civís descargan sobre eles centos de balazos, asasinándoos no acto e deixando os corpos tirados por varias horas.

Como todos os anos, dende hai 30, renderáselle homenaxe a estes catro antifascistas na cidade da Coruña, onde está enterrado Roberto Liñeira.

XXI Cabodano da morte do preso político José Manuel Sevillano

José Manuel Sevillano Martín, “Sevi”, naceu en Marchena (Sevilla) o 21 de outubro de 1959. Alí cursou os seus primeiros estudos no colexio Juan XXIII e posteriormente no Instituto de Marchena, onde a súa mente esperta amigaba ben cos libros e os estudos. Porén, sempre se mostrou orgulloso de definirse como obreiro do campo.

Forma parte do Sindicato de Obreiros do Campo e dá vida e impulso ao Colectivo Cultural de Marchena. Tamén ingresa no Comité anti-OTAN daquela localidade.

Animado polos seus pais, vai a Sevilla a estudar a carreira de Dereito e é na capital onde contacta co PCE(r). Deixa a carreira no segundo curso e regresa a Marchena a traballar como o seu pai, de xornaleiro.

Xunto á súa compañeira, Rosario Narváez, o seu cuñado Antonio e a compañeira deste María Jesús Romero, pasan á clandestinidade en 1985 e ingresan nos GRAPO. A filla de Sevi e Rosa, Aida, nace na clandestinidade.

É detido en Granada nunha acción o 8 de decembro de 1986 e xulgado na Audiencia Nacional en 1988, condenado a uns escandalosos 26 anos por militancia armada, tenencia dunha pistola e expropiación a un banco.

Pasou pola tortura e polos cárceres de Granada, Soria e Meco.

O 30 de novembro de 1989 inicia xunto aos seus 60 camaradas presos a folga de fame contra a dispersión dos presos e presas políticas que durou 435 días. O 15 de maio de 1990, tras a tortuosa alimentación forzosa, ingresa grave no Hospital Penitenciario. O día 25 de Maio de 1990, morre tras 175 días en folga de fame.